Her sona gelindiğinde hep aynı kaygı.Şimdi ne olacak?Kalan boşluk nasıl dolacak? Ya hayatlarımıza giren insanlara  gittiğinde yeri doldurulması zor bosluklara koymamalıyız ya da alışmalıyız o boşluklarla yaşamaya.Peki bu boşluklara alışabilmemiz için ya da bu duyguları hafifleticek bir yol varmıdır?Yoksa unutana kadar devam mı?